Yumiko Yoneda’s wereld is er een van verstilling en contemplatie en je moet de sculpturen zien in het echt. Dan zie je hoe tactiel de werken zijn en merk je de kleine kneepjes die zijn aangebracht. Mooi is alleszins hoe het licht die oneffenheden in een waas betast.

De werken van Yumiko zijn gemaakt uit kunststof en zijn vederlicht. De sculpturen worden heel traag en behoedzaam opgebouwd uit een mengsel van boetseerpasta, gips en piepschuim. Wat opvalt is dat het bijna allemaal objecten zijn die op verschillende manieren afstammen van de cirkel.

De kunstenares maakt in de voorbije jaren bijzonder veel variaties op dit thema en kenmerkend is veelal de witte monochrome kleur, alhoewel er ook af en toe variaties met grijs of zwart opduiken, maar dit slechts in een minderheid.

Over het werk van  Yumiko Yoneda is er een boeiende tekst van de hand van Philip Peters. Met als titel ‘De kracht van het kleine: alles of niets’ legt de Nederlandse kunsthistoricus Peters linken legt met de oosterse én westerse kunstgeschiedenis.
Volgens Peters brengen de sculpturen van Yumiko Yoneda je op een transcendente manier naar binnen. Zo dragen veel werken de titel Inner Mind, wat duidelijk wijst op een naar binnen gaan.

Over die steeds terugkerende cirkelvorm zegt de auteur:
"De cirkel is de perfecte geometrische vorm en stereometrisch geldt datzelfde voor zijn driedimensionale incarnatie, de bol. In allerlei culturen fungeren cirkel en bol als symbolen van perfectie. De cirkel (bol) heeft geen begin en geen einde en is overal gelijk. Zijn totale symmetrie benadert de tautologie. In de perfectie verbergt zich alles, maar omdat alles geen individueel karakter heeft is het tegelijkertijd ook niets."

Peters gelooft dat het werk van Yumiko Yoneda een constante poging is om de perfectie te benaderen.

Yumiko Yoneda speelt telkens met varianten op die basisvormen en maakt zo bijvoorbeeld ook druppelvormen of ovalen en eivormen en soms zitten er kleine minimale deuken in die sculpturen.

Bijzonder is alleszins hoe deze kunstenares in haar presentaties steeds streeft naar een zengevoel of een rust. Dit effect bekomt de kunstenares door de positie van de sculpturen tegenover elkaar te plaatsen met een bewust gekozen afstand tegenover elkaar.

Die uitgekiende presentaties doen denken aan de positie van grote stenen in een zen-tuin. Vaak worden daaromheen kleine steentjes gerakeld als in een patroon van wegebbende golven die dan overgaan in de deining van de andere steen.

Volgens Peters zijn die composities meditatief en stil en voeren de sculpturen als het ware met elkaar een verheven beeldend ‘gesprek’. Wanneer alles op zijn plaats valt en je de juiste opstelling krijgt, lijkt het wel alsof alles met elkaar verbonden is en bekom je, als het goed is, een gezamenlijk krachtenveld waar ook de beschouwer stil van wordt.